Het is 14 maart wanneer ik dit schrijf. De afgelopen vier weken hebben we achtereenvolgens winter, lente en herfst mogen meemaken. De eerste twee van de drie waren ongekende hoogtepunten. Wat een feest was het hier om de Amstel vol te zien met schaatsende, blije mensen. Eindelijk weer wat leuks voor iedereen. Zelfs voor onze hond. Een cadeautje. De week later liet een paar prachtige lentedagen zien. Alles werd wakker, de bijen van onze imker Achmet vlogen er op uit, de eerste narcissen bloeiden weer. Ik kon een paar prachtige beelden schieten van parende zwanen, wat u hier ziet is het naspel.

Het was een heerlijkheid om mee te maken. Een paar dagen later ben ik naar Frankrijk getogen en daar was het nog wat verder. Abrikozen, magnolia’s en mimosa in volle bloei. Die paar dagen stevige vorst hebben mijn mimosa in De Hoef, toch een boom van dik vier meter die er al een aantal jaren stond, morsdood gemaakt, daar in Frankrijk waar het ook behoorlijk had gevroren heb ik ze nog nooit zo mooi gezien. Wellicht dat ons natte najaar ook een rol heeft gespeeld

Weer een paar dagen later kwam hier de herfst en waaide je uit je schoenen. Omgewaaide en soms gebroken potten, de gouden regen (weer) omgewaaid, een ruit uit de kas gewaaid, enzovoort. En ik had met die mooie lentedagen de oleanders uit de beschutting gehaald, duidelijk te vroeg aan het nu bruine blad te zien. Met de klimaatverandering kunnen we hier op termijn tuinieren als in Bordeaux, maar dat was dit jaar zeker nog niet het geval.

Laten we die paar herfstdagen maar snel vergeten en uitkijken naar de lente die er nu toch echt aankomt. Zelfs onze enige, oude kip is weer driftig aan de leg. En u kunt ook weer lekker naar buiten.

Op een mooi voorjaar!

Voor het eerst in jaren weer een flink pak sneeuw. En een hoop kou. Om te beginnen niet zo leuk voor het dierenleven in de tuin. We hebben daarom maar een hoop snoepgoed opgehangen voor de vogels, de laatste nestjes opgehangen, de vijver weer voorzien van de blaassteen die zuurstof brengt en die zorgt dat er een open plek blijft in de vijver. Dat laatste is ook heel aantrekkelijk voor aalscholvers en reigers, maar liever een beetje minder karpers dan helemaal geen karpers. In een vorige strenge winter vóór de blaassteen zijn er zo’n dertig grote karpers gestikt. Dat gaf een hoop schaamte. Het water van de kippen moet nu iedere dag even bij de radiator om te ontdooien. En verder is de tuin bezaaid met takkenrillen, het krioelend spul heeft een grote kans om te overleven. De vorstgevoelige planten stonden al in de licht verwarmde kas, maar voor de zekerheid hebben we wat laurier en oleander onder een afdak gezet. In het najaar hebben we wat grotere granaatappelbomen in pot gezet, daar hebben we nog weinig ervaring mee. We hebben een serieuze poging gedaan om ze met vlies te omwikkelen. Nu maar even afwachten.

Tot slot is de kou niet zo prettig voor de menselijke bewoners. Begrijpen doe ik het nog steeds niet, maar onze kachel heeft vanwege buitensensoren een aantal dagen nodig om de kou de baas te worden. In een scheef huis met scheve, tochtende ramen is dat de eerste dagen met die oostenwind geen pretje. Het is binnen vijftien, zestien graden. Geen feest voor zittende beeldschermwerkers. Gode zij dank heeft ons voorhuis ouderwetse, maar werkende, luiken. Het wordt wel erg donker binnen, maar je kunt ook niet alles hebben. Helaas bleek achter één van de luiken een piepkleine vleermuis te zitten die meteen een enorme keel opzette toen ik het luik voor ons dicht, maar voor hem of haar open wilde doen. Ik betwijfel of dat beestje de winter overleeft, maar het luik zit voor ons nog steeds open.

Ook kreeg ik van onze imker Ahmet nog de instructie om het ventilatiegaatje van de bijenkast schoon te maken van stuifsneeuw. Net als vissen hebben ook die bijen frisse lucht nodig.

Een mens is zomaar uren extra in de weer bij zo’n polaire vortex. Maar het is wel genieten buiten. Wanneer ik er achter ben hoe ik een filmpje kan uploaden heb ik nog iets heel moois van mijn hond. Nou, dat lijkt gelukt. Klik eens hier. Volgende keer gaat het weer over planten!

Januari is de tijd om de goede bedoelingen waar te maken. Maar het is hier door de regen zo zompig dat er met goed fatsoen weinig kan gebeuren. Zelfs de honderden sneeuwklokken die her en der in het gras staan laten op zich wachten. Normaliter hebben we met Kerst al een aantal vroege bollen in bloei, die zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wat het hier in het dorp wel goed doet zijn de begin oktober aan de oever van de Amstel geplante narcissen. Tienduizend stuks zijn er uitgedeeld. Met mijn hond ben ik gisteren op inspectie geweest en de meeste bollen laten al een kop zien. Maar hier en daar is helemaal niets te bekennen, terwijl ik zeker weet dat ik de betreffende eigenaar enige tientallen bollen heb overhandigd. Te diep gepoot? Te laat gepoot? Liggen ze nog in de kelder? Of zijn ze gewoon verpatst? Ik vertrouw niet al mijn buren op hun blauwe ogen, en ook niet de horticulturele competenties van een ieder. Ik had begin oktober gewoon op Marktplaats even goed het bollenaanbod in de gaten moeten houden. Nu rest mij niets anders dan enige norm-overdragende gesprekken met de meer substantiële bol-verdwijners. Daar krijgt het dorp geen bloeiende narcis voor terug maar een opgelucht gemoed is ook wat waard. Voor mij dan.

Eind december is onze rooi-expert, Dennis Wals, weer een dag bezig geweest om twee grote wilgen te kappen, onze dikke kastanje wat uit te dunnen, en een plataan te fatsoeneren. Dat geploeter van Dennis levert op een dag zo een paar kuub hout op, en het maakt de tuin wat veiliger. Die grote wilgen waaien om voor je er erg in hebt met onze hoge waterstand. Dennis kruipt zo vijftien meter een boom in en laat al het gezaagde met beleid naar beneden komen. Wanneer u zijn telefoonnummer nodig heeft moet u het maar even laten horen.

Wat water betreft zijn we tot onze verbazing in een serieuze schermutseling met het Hoogheemraadschap Amstel, Gooi & Vecht verzeild geraakt. Drie prachtige rode zuilbeuken, type Fagus Sylvaticana Red Obelisk, staande aan het binnentalud van onze dijk, een dijk die aan de boezemkant geen water heeft, hebben de toorn van het waterschap gewekt. Iedere eerstejaars arborist weet dat een Fagus Sylvaticana Red Obelisk niet aan omwaaien doet. Maar het valt niet mee om dat aan het verstand te peuteren van een Waterschap dat nog nachtmerries heeft van Wilnisse toestanden. Die veendijk, weet u nog? We zullen u op de hoogte houden van het vervolg.